Bibliografia

 Prezentuję bibliografię będącą uzupełnieniem mojego bloga, a zarazem zawierającą przydatne informacje dotyczące dziennikarstwa. Z podanych propozycji można dowiedzieć się m.in. czym charakteryzuje się dziennikarstwo sportowe, w jaki sposób należy redagować teksty, czym odróżnia się dziennikarstwo radiowe od telewizyjnego oraz w jaki sposób można powiązać sport  z szeroko pojętą kulturą.

Książki:

1. ANDREWS Phil: Dziennikarstwo sportowe. Praktyczny przewodnik. Kraków 2009. ISBN 97- 88-32332-640-3.
2. OSTROWSKI Andrzej: Dziennikarstwo sportowe. Wrocław 2003. ISBN 83-89518-01-5.
3. BOYD Andrew: Dziennikarstwo radiowo- telewizyjne. Kraków 2006. ISBN 83-233-2163-9.
4. BAUER Zbigniew: Dziennikarstwo wobec nowych mediów. Historia, teoria, praktyka. Kraków 2009. ISBN 97883-242-0949-1.
5. BOURDIEU Pierre: O telewizji. Panowanie dziennikarstwa. Warszawa 2009. ISBN 978-83-01-16672-4.
6. ROSŁOŃ Marcin: Mowa trawa. Słownik piłkarskiej polszczyzny. Wrocław 2011. ISBN 978-83-62478-54-5.
7. STUART Allan: Kultura Newsów. Kraków 2006. ISBN 83-233-2190-6.
8. NATANSON Jacek: Opowiadania sportowe. Kielce 2010. ISBN 978-83-7273-396-2.
9. MARCHWIANY Robert: Sport w mediach. Konteksty społeczne i kulturowe. Wrocław 2009. ISBN 978-83-928850-7-8.
10. HARCUP Tony: Dziennikarstwo: teoria i praktyka. Łódź 2010. ISBN 978-83-7405-512-3.
11. FRAS Janina: Dziennikarski język warsztatowy. Wrocław 1999. ISBN 978-83-229-2667-3.
12. FURMAN Wojciech: Gatunki dziennikarskie - specyfika ich tworzenia i redagowania. Rzeszów 2000. ISBN 83-60501-01-7.
13. CIENKOWSKI, Witold. Język i styl dziennikarzy i sprawozdawców sportowych. W:.Język dla wszystkich. Warszawa 1978. s. 155-158.
14. GWÓŹDŹ Andrzej: Media – eros – przemoc. Sport w czasach popkultury. Kraków 2003. ISBN 83-242-0392-3.
15. DAYAN Daniel, KATZ Elihu: Wydarzenia medialne. Historia transmitowana na żywo. Warszawa 2008. ISBN 978-83-7495-379-5.

Artykuły:

1. KOC, Krzysztof. Nogi, nogi uciekły do boku!!! : (o języku sprawozdawców sportowych). Polonistyka. 2005, nr 1, s. 20-24.
   
2. KUŹMO, Paulina, SROKA, Adrian. Komizm komentarzy sportowych. [online]. [dostęp: 30 września 2005]. Dostępny w World Wide Web: http://usfiles.us.szc.pl/pliki/plik_1108896419.pdf.
   
3. MIODEK, Jan. O stylu sportowym. „Język Polski w Szkole Średniej” 1991/1992, nr 1, s. 87-89.
   
4. STAJEWSKI, Miłosz. Język dziennikarzy sportowych w radiu i telewizji. „Poradnik językowy” 1978, nr 4, s. 165-168.
   
5. MIODEK, Jan. Nie jesteśmy narodem sportowców. „Gazeta Wyborcza” 2002, nr 21, s. 4-5.
   
6. PODRACKI, Jerzy. Wpływ języka sportowego na inne odmiany polszczyzny. „Kultura fizyczna” 1978, nr 6, s. 265-269.
   
7. SATKIEWICZ, Halina. Z badań nad uzusem językowym dziennikarzy. „Studia Medioznawcze” 2001, nr 2, s. 11-17.
   
8. TUSZYŃSKI, Bogdan. Halo, halo... Tu helikopter. „Przegląd” 2005, nr 20, s. 54-57.
   
9. WIŚNICKI, Michał. Słownictwo telewizyjnego komentarza sportowego. „Poradnik językowy” 2004, nr 8, s. 49-63.
   
10. ZYDOROWICZ, Andrzej. Trzeba mieć końskie zdrowie, żeby wytrzymać tę harówkę. „Śląsk” 2004, nr 8, s. 14-16.
    

Słowa kluczowe: sport, dziennikarstwo, media, kultura, język.

Przy opracowywaniu bibliografii korzystałam z następujących wyszukiwarek: KaRo, NUKAT, szukacz.pl oraz google.

Jak, po co i dlaczego?

Przedmiotem bloga będzie dziennikarstwo sportowe jako dyscyplina naukowa.
Czym zatem jest dziennikarstwo sportowe? Aby dotrzeć do odpowiedzi na to pytanie, należy wyjść od terminu "dziennikarstwo". Dziennikarstwo polega na zbieraniu informacji oraz przekazywaniu ich w sposób rzetelny, zgodny z prawdą i faktyczną wiedzą na dany temat. Dziennikarz jest zatem osobą łączącą obserwatora, świadka i kronikarza. Bycie dziennikarzem wymaga sprawnego konstruowania myśli i dogłębnego poznania dziedziny, którą się zajmuje.

Dziennikarstwo sportowe wymaga perfekcyjnej znajomości konkretnej dyscypliny oraz orientowania się we wszystkich innych, często nawet nie związanych ze sferą naszych zainteresowań. Uprawiając ten rodzaj dziennikarstwa warto wcześniej uczestniczyć w wydarzeniach sportowych - poprzez kibicowanie lub czynny udział, aby poznać zasady odnosząc się do danej dyscypliny. 

Język dziennikarstwa sportowego jest bogaty w figury stylistyczne takie jak: metafory, personifikacje, porównania, animizacja, metonimia.
W jaki sposób można przekazywać informacje sportowe? Poprzez relacje na żywo z wydarzeń sportowych, formułowanie obiektywnych faktów oraz poprzez wyniki – np. tabele, statystyki. A także za pomocą komentarza oraz sprawozdania. Oprócz tego można przeprowadzić wywiad, napisać reportaż lub felieton. Ostatnio pojawiło się tzw. śledcze dziennikarstwo sportowe zajmujące się aferami w federacjach piłkarskich oraz klubach, a ponadto zbierające informacje na temat dopingu wśród zawodników. Ważne dla podtrzymania idei sportu jest dziennikarstwo obyczajowo-sportowe zajmujące się m.in. wybrykami pseudokibiców. Sport jest nie tylko odpowiedzialny za rozwój fizyczny, ale także za kształtowanie cech osobowościowych człowieka. Stanowi także ogromny odsetek aktywności społeczeństwa.

Pragnę udowodnić, że sport jest nieodłącznym elementem kultury, bez którego owa kultura nie funkcjonowałaby w ten sam sposób. Dziennikarstwo sportowe jest zatem nośnikiem treści kulturowych, obyczajowych i zwyczajowych.

Karolina